Ergens in de jaren negentig ging mijn broer in Heerenveen werken en wonen. Heerenveen, dat was en is het mekka van het schaatsen. De enige plaats in het land waar een zouttekort terecht is. En wonen en werken in Heerenveen betekende kaartjes voor Thialf, dat ik ergens in die jaren voor het eerst betrad.
Het schaatsen volg ik sinds 1980, maar toen nog als puber op de bank. Niet de Olympische spelen met Eric Heiden maar het wereldkampioenschap van Hilbert_van_der_Duim is mijn eerste herinnering. De heroïsche strijd in de sneeuw. Van der Duim, wiens rondje te weinig me altijd bijgebleven is, zittend op de bank, de rondetijden noterend. Schaatsen in de jaren '80, in de sneeuw en in mijn beleving was er elk WK weer een onbekende Rus die in de afsluitende 10 km toch nog de winst wist te pakken.
In Thialf staand werd het schaatsen pas echt een belevenis. De klapschaatsen op het ijs tikkend, de billen van Shimizu die net boven de boarding uitsteken. De ongelooflijke snelheid. Een aantal jaren lang was ik bij elke wedstrijd, worldcup, EK of WK in Thialf te vinden. Al werd het minder. Vooral toen ergens rond 2000 een jongen op gesponsord kaartje en met een Deloittemuts op zijn hoofd me op zondag tijdens de afsluitende vijf kilometer bij de dames vroeg: "Hoeveel ritten moeten die wijven nog". Het einde van het schaatsrespect.
Vandaag heeft Marianne Timmer haar afscheid aangekondigd. Van alle Nederlandse schaatsenrijders is zij degene waar ik (en ik denk velen met mij) het meeste plezier hebben beleefd. Allereerst omdat zij het onmogelijke deed: ze won dat wat ze volgens niemand ooit zou kunnen winnen. En dat deed ze in een stijl en met een klasse die zelden op het ijs te zien is geweest. Daar kwam bij dat Marianne altijd als zichzelf overkwam als ze weer eens door een journalist ondervraagd werd over een mislukte rit. Haar gelijk bewees ze tijdens die twee Olympische spelen, waar ze drie maal goud won en tijdens het WK van 2004 toen ze als eerste Nederlandse de WK sprint wist te winnen.
De mooiste overwinning is en blijft de 1500 meter in Nagano, de klassieke afstand die eigenlijk te lang voor haar was. Ik herinner me nog dat ik die race in de auto beleefd heb, poolend op weg naar school. Bij aankomt op de parkeerplaats was het bijna half negen, de lessen gingen beginnen. Maar we luisterden naar de laatste meters van de concurrentes om zeker te weten dat Marianne echt goud had. En hoewel ik ook met tranen in de ogen de gouden medaille van de Nederlandse volleyballers begroet heb, ben ik altijd van mening geweest dat HET sportmoment van de 20e eeuw toch niet het Olympisch volleybalgoud had moeten zijn, maar de gouden medaille van Marianne Timmer in 1998.
Marianne stopt. Op een manier die karakteristiek is voor haar. Een manier ook die past bij haar klasse en haar stijl. De stijl van de grootste schaatsenrijdster die we in dit land ooit hebben gehad. En alleen omdat ik de tijden van Ard en Keessie niet bewust heb meegemaakt, gebruik ik hier de vrouwelijke vorm. Maar in de dertig jaar dat ik het schaatsen volg, is zij voor mij de grootste Nederlander die ooit de ijzers in het ijs heeft gezet.
dinsdag 28 december 2010
woensdag 22 december 2010
De identiteit van de accountant
Ik heb geschiedenis gestudeerd. En nog steeds ken ik alle jaartallen. Alleen weet ik niet meer wat er gebeurde.
(De begrijpende lezer, dus degene die hier bewust terecht komt, kan deze alinea tussen haakjes overslaan. Maar voor de minder begripvolle lezer zal ik even tellen: 3 voor C, 2 voor C, 1 voor C, 1 na C. 2 na C, 3 na C.... De jaartallen kloppen, ik ken ze nog. En ja, het jaar 0 sla ik bewust over. Het jaar 0 bestaat niet. De 21e eeuw is dus in 2001 begonnen en over een ruime week begint het tweede decennium van de 21e eeuw; maar dat alles terzijde.)
Ik ken alle jaartallen, maar weet niet wat er gebeurde... Als de accountant die zegt: ik ken alle cijfers, maar weet niet meer wat ze betekenen. En zoals mijn identiteit als historicus aan erosie onderhevig is, lijkt dit ook voor de identiteit van de accountant te gelden.
Vroeger was, in elk geval voor mij, de identiteit van de accountant helder. De accountant was stoffig en saai. Om de een of andere reden, ben ik die stoffige en saaie accountant nog maar zelden tegenkomen. De meeste accountants die ik ken zijn stoffig noch saai, eerder dynamisch en interessant. Ligt dat aan de accountant in het algemeen of aan mij? Zijn accountants dynamisch en interessant of kom ik juist alleen die accountants tegen? Maar ook dit, terzijde. Want de accountant, stoffig of dynamisch, saai of interessant, bevindt zich in een identiteitscrisis. Althans, in mijn optiek.
Er zijn in dit land zo'n 20.000 accountants. Een hele hoop. En al die accountants zijn op zich bevoegd tot het uitvoeren van wettelijke controles op de jaarrekening. De meeste accountants doen echter wat anders en misschien mag ik wel zeggen wat zinvollers. Want het controleren van de jaarrekening is toch weinig meer dan toevoegen van zekerheid aan het verleden. Een soort historicus derhalve. Maar die controlebevoegdheid brengt wel heel wat regelgeving met zich mee. Regelgeving die in meer of mindere mate ook drukt op de accountants die andere dingen doen. Regelgeving waar iedereen die zich "accountant" wil noemen, mee te maken heeft.
Iedereen die zich "accountant wil noemen". Want dat is misschien wel hetgeen alle accountants in dit land het meeste bindt: dat ze zich accountant willen noemen. Het zijn niet de werkzaamheden maar de titel die de accountants binden. Ook in dat opzicht lijken accountants op historici. Er zijn vele historici in dit land maar slechts een zeer beperkt aantal voert daadwerkelijk een beroep uit waar de term "historicus" eigenlijk voor bedoeld is. Het grote verschil met de accountant is echter dat de gemiddelde historicus zich wellicht nog wel drs (of tegenwoordig master) wil noemen, maar het woord historicus zelden op zijn visitekaartje te vinden is. En daar is geen regelgeving voor nodig. De "accountant" wil echter graag accountant zijn, ook als hij dit - in de betekenis van wettelijk controleur - feitelijk niet is. De oorzaak hiervan is al vaak beschreven: het vermengen van opleidingstitel met beroepstitel. En dit stamt met name uit een tijd dat registeraccountants een zware (om niet te zeggen) zeer zware opleiding hadden genoten waar geen titel als drs of ir aan verbonden was.
Die accountant bevindt zich momenteel naar mijn mening in een identiteitscrisis. En dan niet eens een enkelvoudige maar eentje met meer dimensies dan de 10 of 11 dimensies die in de snaartheorie onderscheiden worden. Dimensies die bovendien heel verschillend van aard zijn: van de kritiek op de rol van de accountant bij schandalen en de economische crisis tot de grote discrepantie tussen opleidingseisen en werkzaamheden van de mkb-accountant, van de wettelijk controleur die als een historicus zekerheid aan het verleden geeft tot de "adviseur" die toekomstgericht naar de klant kijkt.Vraag tien accountants wat een accountant nu eigenlijk moet zijn, en je krijgt tien verschillende antwoorden.
Bestaat de accountant eigenlijk wel, anders dan in de gedachte van de accountant die zich accountant wil noemen? In mijn optiek is het antwoord op die vraag een volmondig NEEN. De accountant bestaat helemaal niet. Hij is als de nieuwe kleren van de keizer, of beter nog, als de ether nadat Michelson en Morley er niet in waren geslaagd om het bestaan ervan aan te tonen. En zoals het niet bestaan van de ether om de beginnershouding vroeg die Einstein als uitgangspositie nam voor zijn speciale relativiteitstheorie zo moeten we misschien ook een beginnershouding aannemen bij het beantwoorden van de vraag wat nu eigenlijk de identiteit van de accountant is. En die beginnershouding betekent dat we er van uit moeten gaan dat de accountant niet bestaat.
Als ik met die beginnershouding kijk naar de werkzaamheden die door accountants worden uitgevoerd, dan zie ik heel veel, bedrijfseconomisch georiënteerde zinvolle activiteiten. Van het voeren van de boekhouding tot het advies bij uitbreiding, van de fiscale aangiftes verzorgen tot een organisatieadvies. Van het begeleiden van de onderneming bij groei tot het ondersteunen bij overdracht of overname en zelfs bij liquidatie. En daarnaast zie ik enkele historici, die een oordeel geven over het verleden en zich daarbij hun vingers niet mogen branden aan de futurologie. Als ik vanuit die beginnershouding kijk, bestaan accountants net zo min als de ether.
En de wettelijk controleur? De wettelijk controleur is een historicus die zich in de traditie van Collingwood buigt over het verleden. En als we de wettelijk controleur accountant blijven noemen, dan is de accountant van de toekomst de historicus met voldoende kennis van bedrijfseconomie om de gedachten achter de jaarrekening in zijn eigen geest te heropvoeren. Een historicus, die toekomstgericht weinig of geen toegevoegde waarde oplevert. Want historici zijn wars van futurologie.
(De begrijpende lezer, dus degene die hier bewust terecht komt, kan deze alinea tussen haakjes overslaan. Maar voor de minder begripvolle lezer zal ik even tellen: 3 voor C, 2 voor C, 1 voor C, 1 na C. 2 na C, 3 na C.... De jaartallen kloppen, ik ken ze nog. En ja, het jaar 0 sla ik bewust over. Het jaar 0 bestaat niet. De 21e eeuw is dus in 2001 begonnen en over een ruime week begint het tweede decennium van de 21e eeuw; maar dat alles terzijde.)
Ik ken alle jaartallen, maar weet niet wat er gebeurde... Als de accountant die zegt: ik ken alle cijfers, maar weet niet meer wat ze betekenen. En zoals mijn identiteit als historicus aan erosie onderhevig is, lijkt dit ook voor de identiteit van de accountant te gelden.
Vroeger was, in elk geval voor mij, de identiteit van de accountant helder. De accountant was stoffig en saai. Om de een of andere reden, ben ik die stoffige en saaie accountant nog maar zelden tegenkomen. De meeste accountants die ik ken zijn stoffig noch saai, eerder dynamisch en interessant. Ligt dat aan de accountant in het algemeen of aan mij? Zijn accountants dynamisch en interessant of kom ik juist alleen die accountants tegen? Maar ook dit, terzijde. Want de accountant, stoffig of dynamisch, saai of interessant, bevindt zich in een identiteitscrisis. Althans, in mijn optiek.
Er zijn in dit land zo'n 20.000 accountants. Een hele hoop. En al die accountants zijn op zich bevoegd tot het uitvoeren van wettelijke controles op de jaarrekening. De meeste accountants doen echter wat anders en misschien mag ik wel zeggen wat zinvollers. Want het controleren van de jaarrekening is toch weinig meer dan toevoegen van zekerheid aan het verleden. Een soort historicus derhalve. Maar die controlebevoegdheid brengt wel heel wat regelgeving met zich mee. Regelgeving die in meer of mindere mate ook drukt op de accountants die andere dingen doen. Regelgeving waar iedereen die zich "accountant" wil noemen, mee te maken heeft.
Iedereen die zich "accountant wil noemen". Want dat is misschien wel hetgeen alle accountants in dit land het meeste bindt: dat ze zich accountant willen noemen. Het zijn niet de werkzaamheden maar de titel die de accountants binden. Ook in dat opzicht lijken accountants op historici. Er zijn vele historici in dit land maar slechts een zeer beperkt aantal voert daadwerkelijk een beroep uit waar de term "historicus" eigenlijk voor bedoeld is. Het grote verschil met de accountant is echter dat de gemiddelde historicus zich wellicht nog wel drs (of tegenwoordig master) wil noemen, maar het woord historicus zelden op zijn visitekaartje te vinden is. En daar is geen regelgeving voor nodig. De "accountant" wil echter graag accountant zijn, ook als hij dit - in de betekenis van wettelijk controleur - feitelijk niet is. De oorzaak hiervan is al vaak beschreven: het vermengen van opleidingstitel met beroepstitel. En dit stamt met name uit een tijd dat registeraccountants een zware (om niet te zeggen) zeer zware opleiding hadden genoten waar geen titel als drs of ir aan verbonden was.
Die accountant bevindt zich momenteel naar mijn mening in een identiteitscrisis. En dan niet eens een enkelvoudige maar eentje met meer dimensies dan de 10 of 11 dimensies die in de snaartheorie onderscheiden worden. Dimensies die bovendien heel verschillend van aard zijn: van de kritiek op de rol van de accountant bij schandalen en de economische crisis tot de grote discrepantie tussen opleidingseisen en werkzaamheden van de mkb-accountant, van de wettelijk controleur die als een historicus zekerheid aan het verleden geeft tot de "adviseur" die toekomstgericht naar de klant kijkt.Vraag tien accountants wat een accountant nu eigenlijk moet zijn, en je krijgt tien verschillende antwoorden.
Bestaat de accountant eigenlijk wel, anders dan in de gedachte van de accountant die zich accountant wil noemen? In mijn optiek is het antwoord op die vraag een volmondig NEEN. De accountant bestaat helemaal niet. Hij is als de nieuwe kleren van de keizer, of beter nog, als de ether nadat Michelson en Morley er niet in waren geslaagd om het bestaan ervan aan te tonen. En zoals het niet bestaan van de ether om de beginnershouding vroeg die Einstein als uitgangspositie nam voor zijn speciale relativiteitstheorie zo moeten we misschien ook een beginnershouding aannemen bij het beantwoorden van de vraag wat nu eigenlijk de identiteit van de accountant is. En die beginnershouding betekent dat we er van uit moeten gaan dat de accountant niet bestaat.
Als ik met die beginnershouding kijk naar de werkzaamheden die door accountants worden uitgevoerd, dan zie ik heel veel, bedrijfseconomisch georiënteerde zinvolle activiteiten. Van het voeren van de boekhouding tot het advies bij uitbreiding, van de fiscale aangiftes verzorgen tot een organisatieadvies. Van het begeleiden van de onderneming bij groei tot het ondersteunen bij overdracht of overname en zelfs bij liquidatie. En daarnaast zie ik enkele historici, die een oordeel geven over het verleden en zich daarbij hun vingers niet mogen branden aan de futurologie. Als ik vanuit die beginnershouding kijk, bestaan accountants net zo min als de ether.
En de wettelijk controleur? De wettelijk controleur is een historicus die zich in de traditie van Collingwood buigt over het verleden. En als we de wettelijk controleur accountant blijven noemen, dan is de accountant van de toekomst de historicus met voldoende kennis van bedrijfseconomie om de gedachten achter de jaarrekening in zijn eigen geest te heropvoeren. Een historicus, die toekomstgericht weinig of geen toegevoegde waarde oplevert. Want historici zijn wars van futurologie.
dinsdag 21 december 2010
De identiteit van de chatter
Vanaf ergens midden jaren '90 chat ik. Waar het begonnen is, weet ik niet meer precies. Maar ik herinner me in elk geval nog wel de Compuserve-omgeving, een besloten deel op het WWW, waar je met andere Compuserve-internetters in contact kon komen. Het waren bijzondere tijden. Via de chatmodules van Compuserve chatte ik met gebruikers uit de hele wereld. Anoniem, althans, dat dachten wij. Later kwamen allerlei andere omgevingen. Chatcity, dat was er ook zo een. Omgevingen waarbij je nog steeds de programmatuur moest downloaden. Het chatten via de (java-applicaties in de) browser moest nog uitgevonden worden. Later kwamen applicaties als ICQ. Dat was in het begin wel heel bijzonder, chatten via zo'n platform. Dan gaf je toch een stukje privacy op, dacht je. Het direct met elkaar contact leggen, kunnen zien of iemand online is... Als je dan iemand toevoegde was het toch zoiets als twee kinderen die elkaar voor een verjaardagsfeestje uitnodigen.
De chatapplicaties werden geavanceerder. MSN deed zijn intrede. En van zuiver vrijetijdsgebruik werd het contact via de chat ook steeds meer "niet-privé". Ik herinner me nog dat ik een jaar of vijf geleden een computerpracticum gaf. Een studente had MSN open staan. Ik maakte daar een opmerking over en toen kreeg ik als reactie: "Ja maar ik werk samen met x, zij zit thuis te werken aan onze opdracht en via MSN overleggen we met elkaar". Oops. Ik voelde me even heel erg oud. MSN-en over de studie...
Chatten doe ik nog steeds, zei het minder dan pak hem beet tien jaar geleden. En soms kom ik op bijvoorbeeld MSN nog eens iemand tegen waarvan ik, en hij of zij, denkt: wie is dat nu. Want de optie om notities op te slaan... die heb ik nooit gebruikt. Daarvoor is chatten voor mij altijd een te vluchtig medium geweest. Chatten, dat doe je voor een paar avonden, om iemand te leren kennen die je niet kent, en die je eigenlijk ook niet verder wilt leren kennen. Want om iemand echt te leren kennen, dan ga je de kroeg wel in (of sinds we kinderen hebben: samen met de kinderen naar de dierentuin). En dus ben ik de meeste chatcontacten al lang vergeten, zelfs die contacten waarmee ik soms avonden heb gechat over het leven, het werk, de toekomst van de aarde, het feit dat tijd niet bestaat, computers, kinderen en zelfs de liefde. Maar de contacten waren altijd vluchtig en verdwenen met de snelheid waarmee ze kwamen. Soms waren het er veel, gingen verhalen en beelden door elkaar lopen, vertelde ik drie keer hetzelfde verhaal en las ik even vaak hetzelfde.
Mieke heeft dat chatten heel lang overgeslagen. Maar sinds een paar maanden is zij volop bezig. Modern chatten, zou je zeggen. Maar Mieke heeft een hele handige truc bedacht: een schriftje. En tijdens het chatten schrijft ze in het schriftje dingen op over de mensen waar ze mee chat. En dat vind ik nu zo heerlijk SoMe-modern: schrijven in een schriftje. Maar, ik moet eerlijk zeggen, het werk wel!
De chatapplicaties werden geavanceerder. MSN deed zijn intrede. En van zuiver vrijetijdsgebruik werd het contact via de chat ook steeds meer "niet-privé". Ik herinner me nog dat ik een jaar of vijf geleden een computerpracticum gaf. Een studente had MSN open staan. Ik maakte daar een opmerking over en toen kreeg ik als reactie: "Ja maar ik werk samen met x, zij zit thuis te werken aan onze opdracht en via MSN overleggen we met elkaar". Oops. Ik voelde me even heel erg oud. MSN-en over de studie...
Chatten doe ik nog steeds, zei het minder dan pak hem beet tien jaar geleden. En soms kom ik op bijvoorbeeld MSN nog eens iemand tegen waarvan ik, en hij of zij, denkt: wie is dat nu. Want de optie om notities op te slaan... die heb ik nooit gebruikt. Daarvoor is chatten voor mij altijd een te vluchtig medium geweest. Chatten, dat doe je voor een paar avonden, om iemand te leren kennen die je niet kent, en die je eigenlijk ook niet verder wilt leren kennen. Want om iemand echt te leren kennen, dan ga je de kroeg wel in (of sinds we kinderen hebben: samen met de kinderen naar de dierentuin). En dus ben ik de meeste chatcontacten al lang vergeten, zelfs die contacten waarmee ik soms avonden heb gechat over het leven, het werk, de toekomst van de aarde, het feit dat tijd niet bestaat, computers, kinderen en zelfs de liefde. Maar de contacten waren altijd vluchtig en verdwenen met de snelheid waarmee ze kwamen. Soms waren het er veel, gingen verhalen en beelden door elkaar lopen, vertelde ik drie keer hetzelfde verhaal en las ik even vaak hetzelfde.
Mieke heeft dat chatten heel lang overgeslagen. Maar sinds een paar maanden is zij volop bezig. Modern chatten, zou je zeggen. Maar Mieke heeft een hele handige truc bedacht: een schriftje. En tijdens het chatten schrijft ze in het schriftje dingen op over de mensen waar ze mee chat. En dat vind ik nu zo heerlijk SoMe-modern: schrijven in een schriftje. Maar, ik moet eerlijk zeggen, het werk wel!
maandag 20 december 2010
De identiteit van een zoutstrooier
Hoewel morgen de winter pas officieel begint, is het zout al op. Tenminste, in Overbetuwe. Dat las ik in elk geval vrijdagavond al op Twitter. Mijn broer heeft er meteen maar een Twittercampagne van gemaakt, en wie zoekt op #zoutloos ziet zijn (en ook mijn) verbazing over het Overbetuuwse zouttekort. Alsof de gemeente een massacampagne tegen hoge bloeddruk begonnen is, maar oorzaak en gevolg volkomen verkeerd heeft ingeschat. Want zouttekort bij dit weer leidt tot stress bij een ieder die de straat op moet, en daarmee eerder tot een hogere dan een lagere bloeddruk. Waarmee de relatie tussen zoutgebruik en bloeddruk aan een nieuwe medisch onderzoek onderworpen moet worden.
De vraag is natuurlijk hoe dit kan, het zouttekort nog voor de winter begint. En dat na de ervaringen van vorig jaar. Volgens mij is het antwoord redelijk eenvoudig. Want voor het eerst in mijn leven zie ik in zowat elke winkel die ik binnenkom emmers met "strooizout" staan. Waar we vroeger nog wel eens gewoon volkomen zinloos een bus keukenzout over ons stoepje strooiden, kunnen we tegenwoordig strooizout in emmers van 7,5 kg kopen.
Nou vroeg ik me af hoeveel zout je eigenlijk nodig hebt. Enig gegoogle levert cijfers op van 10-20 gram zout per m2. Ik weet echter niet zeker of ik dit goed heb (de daadwerkelijk geïnteresseerde lezer moet maar eens hier beginnen), maar als dit zo is dan strooi je met een emmer van 7,5 kg toch al snel 375-750 m2. Dat is een flinke stoep.
Het is dus glashelder waar het zouttekort vandaan komt. Strooizout wordt sinds vorig jaar aan particulieren verkocht in emmers die genoeg zijn voor een hele straat, maar gebruikt worden voor een enkel tuinpad. Het emmertje dat ik bij de gemiddelde doe-het-zelver kan kopen, is genoeg om mijn hele straat te strooien. En dan ontstaat er vanzelf een zouttekort. De reden van deze verkooptruc is natuurlijk duidelijk. De argeloze particulier wil best een paar euro betalen voor een emmertje waar een strooiende gemeente niet meer dan een paar dubbeltjes over heeft. En zo rinkelt de kassa van de zoutindustrie.
Mijn broer ergert zich, terecht, aan de gemeente waar de provisorische schaatsbaan in het centrum het minst gladde deel van het dorp is (als ik althans mijn vrouw mag geloven die vandaag als EHBO-er geen botbreuken op de schaatsbaan heeft geconstateerd, dus zo glad zal het daar wel niet zijn). Terwijl de oplossing zo eenvoudig is. Laat iedereen zijn teveel aan zout (van zo'n emmer toch gauw 80 %) inleveren en elke weg kan morgen nog gestrooid worden.
De vraag is natuurlijk hoe dit kan, het zouttekort nog voor de winter begint. En dat na de ervaringen van vorig jaar. Volgens mij is het antwoord redelijk eenvoudig. Want voor het eerst in mijn leven zie ik in zowat elke winkel die ik binnenkom emmers met "strooizout" staan. Waar we vroeger nog wel eens gewoon volkomen zinloos een bus keukenzout over ons stoepje strooiden, kunnen we tegenwoordig strooizout in emmers van 7,5 kg kopen.
Nou vroeg ik me af hoeveel zout je eigenlijk nodig hebt. Enig gegoogle levert cijfers op van 10-20 gram zout per m2. Ik weet echter niet zeker of ik dit goed heb (de daadwerkelijk geïnteresseerde lezer moet maar eens hier beginnen), maar als dit zo is dan strooi je met een emmer van 7,5 kg toch al snel 375-750 m2. Dat is een flinke stoep.
Het is dus glashelder waar het zouttekort vandaan komt. Strooizout wordt sinds vorig jaar aan particulieren verkocht in emmers die genoeg zijn voor een hele straat, maar gebruikt worden voor een enkel tuinpad. Het emmertje dat ik bij de gemiddelde doe-het-zelver kan kopen, is genoeg om mijn hele straat te strooien. En dan ontstaat er vanzelf een zouttekort. De reden van deze verkooptruc is natuurlijk duidelijk. De argeloze particulier wil best een paar euro betalen voor een emmertje waar een strooiende gemeente niet meer dan een paar dubbeltjes over heeft. En zo rinkelt de kassa van de zoutindustrie.
Mijn broer ergert zich, terecht, aan de gemeente waar de provisorische schaatsbaan in het centrum het minst gladde deel van het dorp is (als ik althans mijn vrouw mag geloven die vandaag als EHBO-er geen botbreuken op de schaatsbaan heeft geconstateerd, dus zo glad zal het daar wel niet zijn). Terwijl de oplossing zo eenvoudig is. Laat iedereen zijn teveel aan zout (van zo'n emmer toch gauw 80 %) inleveren en elke weg kan morgen nog gestrooid worden.
dinsdag 14 december 2010
De identiteit van de SoMe-balans
Een laptop met deze blogpagina en Linkedin, een netbookje met Facebook, werk-email op de Iphone en Twitter op de HTC... Om een beetje blij te blijven in de SoMe-wereld heb je aan één enkel apparaat niet genoeg. Overigens, voor ik verder ga, eerst even een opmerking voor diegenen die alleen hoofdletters lezen: Er staat SOME in de kop en niet enkel S en M, dus als u dat zoekt, klik even op een van de advertenties naast deze blog....
Zo zittend kwam bij mij wel de vraag af of mijn SoMe leven nog wel in balans is. Want de SoMe-balans, dat wordt na het Montignaccen en SonjaBakkeren toch het balansgebeuren van de jaren 10 van deze eeuw. Of we qua gewicht in balans waren, konden we onder meer aflezen aan de Queteletindex, waarbij we ons gewicht moeten delen door het kwadraat van de lengte en dit getal dan tussen de 18,5 en 25 zou moeten uitkomen. In dat geval is er sprake van een gezond gewicht.
Maar hoe zit het nu met de balans in de SoMe? Wanneer vinden we die? En wat is een balans in de SoMe? Naar mijn mening is een gezonde balans in de SoMe een gezonde verhouding tussen werk en privé, uiteraard rekening houdend met de identiteit genoemd in mijn eerste blog. De vraag is nu natuurlijk, waar ligt die verhouding?
Laten we eens eenvoudig beginnen. Onze werkcontacten zitten in Linkedin, de privécontacten in Facebook (voor de lezer die denkt: en Hyves dan.... deze blog gaat dan wel niet over SM maar is toch niet voor kinderen). Het aantal contacten in Linkedin in verhouding tot het aantal Facebookcontacten moet derhalve een gezonde verhouding zijn.
Een gezonde verhouding is in elk geval geen 1:1 verhouding. Als je net zo veel contacten hebt op Linkedin als in Facebook dan werk je te weinig of besteed je net zo weinig tijd aan je privécontacten als aan je werkcontacten. En beide is niet gezond. Waar de juiste verhouding wel ligt? Dat is deels persoonlijk en kun je zelf eenvoudig bepalen. Neem een gemiddeld privécontact en een gemiddeld werkcontact. Gemiddeld, dus niet je beste vriend (en al zeker niet je partner), en evenmin je baas of je kamergenoot. Ga vervolgens na hoeveel tijd je met de een en met de ander zou willen besteden. Deel die getallen en jekrijgt je ruwe Privé/Werk-verhouding. Het aantal contacten moet hieraan omgekeerd evenredig zijn. Stel bijvoorbeeld dat je met je gemiddeld privécontact 10 keer zoveel tijd zou WILLEN doorbrengen dan met je gemiddelde zakelijk contact; Als je aantal Linkedincontacten dan 10 maal je aantal privécontacten is, dan ben je in een ruwe SoMebalans.Ben je uit balans, ga dan op zoek. Of op Facebook, of op Linkedin, afhankelijk van de kant die de weegschaal uitslaat.
Ik spreek hierboven over een ruwe SoMe-balans, omdat ik deze tot nu toe even richt op enkel Facebook en Linkedin. Maar deze vormen natuurlijk maar een beperkt deeltje van ons digitale zijn. We Twitteren, we bloggen en misschien msn-en we zelfs nog of chatten we nog wel steeds fanatiek. Om daadwerkelijk te weten of we in balans zijn, zullen we ook met andere SoMe-activiteiten rekening moeten houden. Door bijvoorbeeld na te gaan hoe onze tweets verdeeld zijn over werk en privé. Twitteren we te veel privé onder werktijd? Of twitteren we te veel zakelijk als we eigenlijk het werk eens van ons af zouden moeten zetten? Of beperken we het twitteren tot de ene of de andere kant, zoals Frits Wester alleen zakelijk twittert en dus op Twitter totaal niet in balans lijkt? Onze ruwe SoMebalans zal aangevuld moeten worden met dergelijke gegevens om tot de verfijnde te komen.
Het liefst zou ik dat nu in een excelmodel gieten en lekker gaan rekenen hoe mijn verfijnde SoMebalans is. Maar voorlopig ga ik even uit van de ruwe. Dat wordt Facebook vanavond.....
Zo zittend kwam bij mij wel de vraag af of mijn SoMe leven nog wel in balans is. Want de SoMe-balans, dat wordt na het Montignaccen en SonjaBakkeren toch het balansgebeuren van de jaren 10 van deze eeuw. Of we qua gewicht in balans waren, konden we onder meer aflezen aan de Queteletindex, waarbij we ons gewicht moeten delen door het kwadraat van de lengte en dit getal dan tussen de 18,5 en 25 zou moeten uitkomen. In dat geval is er sprake van een gezond gewicht.
Maar hoe zit het nu met de balans in de SoMe? Wanneer vinden we die? En wat is een balans in de SoMe? Naar mijn mening is een gezonde balans in de SoMe een gezonde verhouding tussen werk en privé, uiteraard rekening houdend met de identiteit genoemd in mijn eerste blog. De vraag is nu natuurlijk, waar ligt die verhouding?
Laten we eens eenvoudig beginnen. Onze werkcontacten zitten in Linkedin, de privécontacten in Facebook (voor de lezer die denkt: en Hyves dan.... deze blog gaat dan wel niet over SM maar is toch niet voor kinderen). Het aantal contacten in Linkedin in verhouding tot het aantal Facebookcontacten moet derhalve een gezonde verhouding zijn.
Een gezonde verhouding is in elk geval geen 1:1 verhouding. Als je net zo veel contacten hebt op Linkedin als in Facebook dan werk je te weinig of besteed je net zo weinig tijd aan je privécontacten als aan je werkcontacten. En beide is niet gezond. Waar de juiste verhouding wel ligt? Dat is deels persoonlijk en kun je zelf eenvoudig bepalen. Neem een gemiddeld privécontact en een gemiddeld werkcontact. Gemiddeld, dus niet je beste vriend (en al zeker niet je partner), en evenmin je baas of je kamergenoot. Ga vervolgens na hoeveel tijd je met de een en met de ander zou willen besteden. Deel die getallen en jekrijgt je ruwe Privé/Werk-verhouding. Het aantal contacten moet hieraan omgekeerd evenredig zijn. Stel bijvoorbeeld dat je met je gemiddeld privécontact 10 keer zoveel tijd zou WILLEN doorbrengen dan met je gemiddelde zakelijk contact; Als je aantal Linkedincontacten dan 10 maal je aantal privécontacten is, dan ben je in een ruwe SoMebalans.Ben je uit balans, ga dan op zoek. Of op Facebook, of op Linkedin, afhankelijk van de kant die de weegschaal uitslaat.
Ik spreek hierboven over een ruwe SoMe-balans, omdat ik deze tot nu toe even richt op enkel Facebook en Linkedin. Maar deze vormen natuurlijk maar een beperkt deeltje van ons digitale zijn. We Twitteren, we bloggen en misschien msn-en we zelfs nog of chatten we nog wel steeds fanatiek. Om daadwerkelijk te weten of we in balans zijn, zullen we ook met andere SoMe-activiteiten rekening moeten houden. Door bijvoorbeeld na te gaan hoe onze tweets verdeeld zijn over werk en privé. Twitteren we te veel privé onder werktijd? Of twitteren we te veel zakelijk als we eigenlijk het werk eens van ons af zouden moeten zetten? Of beperken we het twitteren tot de ene of de andere kant, zoals Frits Wester alleen zakelijk twittert en dus op Twitter totaal niet in balans lijkt? Onze ruwe SoMebalans zal aangevuld moeten worden met dergelijke gegevens om tot de verfijnde te komen.
Het liefst zou ik dat nu in een excelmodel gieten en lekker gaan rekenen hoe mijn verfijnde SoMebalans is. Maar voorlopig ga ik even uit van de ruwe. Dat wordt Facebook vanavond.....
zondag 12 december 2010
De identiteit van een EVC-diploma
Trucker rijdt dertig jaar zonder rijbewijs, lees ik net. Opgepakt met te veel drank, maar dat is even terzijde. Want al die tijd heeft hij blijkbaar zonder enige schade rond kunnen rijden in een vrachtwagen, nationaal en internationaal.
Wat ik niet begrijp is dat die trucker niet via een EVC-procedure zijn rijbewijs heeft ontvangen. Onderwijsdiploma's worden immers steeds vaker na een EVC-procedure verstrekt. Werkervaring is daarbij HET criterium. Maar waar je blijkbaar mbo- en hbo-diploma's kunt halen via een EVC-procedure, geldt dit voor een rijbewijs blijkbaar niet. Terwijl het wel of niet kunnen rijden mij makkelijker lijkt vast te stellen in een EVC-procedure dan of iemand, bijvoorbeeld, aan de eisen van een opleiding Management, Economie en Recht voldoet.
Het gaat me er nu even niet om of EVC's in het (beroeps-)onderwijs goed of slecht zijn, of de voordelen groter zijn dan de nadelen of omgekeerd. Maar er is wel een oneerlijkheid. Als ik dertig jaar lang onbevoegd als arts optreedt, kom ik niet in aanmerking voor een EVC. Zelfs niet als ik alleen maar patiënten heb genezen, er nooit een klacht tegen me geuit is en ik te boek sta als "de beste dokter van het land". Ook advocaat, notaris of accountant zal ik nooit worden via een EVC. En zelfs vrachtwagenchauffeur lukt me niet.
De reden begrijp ik ook wel. Sommige dingen mag je nu eenmaal niet doen, zonder de juiste papieren: opereren, vrachtwagen rijden, accountantsverklaringen tekenen. Maar dat betekent ook dat ik, juist omdat ik het niet mag doen, nooit de kans krijg om te bewijzen dat ik competent ben, zonder dat ik een regel overtreedt.
Blijkbaar is de ene opleiding meer waard dan de andere. Blijkbaar is het ene diploma meer waard dan het andere. Het artsendiploma en het accountantsdiploma zijn net als het rijbewijs meer waard dan veel andere diploma's, omdat ik me in een EVC niet mag bewijzen. Maar er zijn mensen die net zo hard studeren voor een diploma als een arts of een accountant. En daarom zou voor iedereen die zijn of haar diploma behaalt na jaren van harde studie, er in gouden krulletters op moeten staan: "Dit diploma is niet verkregen via een EVC".
Wat ik niet begrijp is dat die trucker niet via een EVC-procedure zijn rijbewijs heeft ontvangen. Onderwijsdiploma's worden immers steeds vaker na een EVC-procedure verstrekt. Werkervaring is daarbij HET criterium. Maar waar je blijkbaar mbo- en hbo-diploma's kunt halen via een EVC-procedure, geldt dit voor een rijbewijs blijkbaar niet. Terwijl het wel of niet kunnen rijden mij makkelijker lijkt vast te stellen in een EVC-procedure dan of iemand, bijvoorbeeld, aan de eisen van een opleiding Management, Economie en Recht voldoet.
Het gaat me er nu even niet om of EVC's in het (beroeps-)onderwijs goed of slecht zijn, of de voordelen groter zijn dan de nadelen of omgekeerd. Maar er is wel een oneerlijkheid. Als ik dertig jaar lang onbevoegd als arts optreedt, kom ik niet in aanmerking voor een EVC. Zelfs niet als ik alleen maar patiënten heb genezen, er nooit een klacht tegen me geuit is en ik te boek sta als "de beste dokter van het land". Ook advocaat, notaris of accountant zal ik nooit worden via een EVC. En zelfs vrachtwagenchauffeur lukt me niet.
De reden begrijp ik ook wel. Sommige dingen mag je nu eenmaal niet doen, zonder de juiste papieren: opereren, vrachtwagen rijden, accountantsverklaringen tekenen. Maar dat betekent ook dat ik, juist omdat ik het niet mag doen, nooit de kans krijg om te bewijzen dat ik competent ben, zonder dat ik een regel overtreedt.
Blijkbaar is de ene opleiding meer waard dan de andere. Blijkbaar is het ene diploma meer waard dan het andere. Het artsendiploma en het accountantsdiploma zijn net als het rijbewijs meer waard dan veel andere diploma's, omdat ik me in een EVC niet mag bewijzen. Maar er zijn mensen die net zo hard studeren voor een diploma als een arts of een accountant. En daarom zou voor iedereen die zijn of haar diploma behaalt na jaren van harde studie, er in gouden krulletters op moeten staan: "Dit diploma is niet verkregen via een EVC".
De identiteit van een bloglezer
Mijn blog over "Vitesse-identiteit" is bijna zeven keer zo vaak bekeken als mijn blog over "Privacy" terwijl de laatste toch echt ouder is. Wie de kijkers zijn weet ik niet, behalve dan dan 89% van de lezers Windows als besturingssysteem gebruikt en dat meer dan de helft van die Windowsgebruikers ook nog eens Internetexplorer gebruikt als browser. Gelukkig gebruikt ook ruim een derde Firefox. Ruim 80% van de bezoekers is Nederlands, de rest komt bijna volledig uit de Verenigde Staten. Linkedin en Twitter zijn de belangrijkste verwijzingssites en de zoekwoorden zijn vooral mijn naam, waarmee ik Jeu Sprengers en Carlos Fortes (die als zoekterm ook naar een blog, in dit geval inderdaad "Vitesse-identiteit", verwijzen, de loef afsteek. Leuk, al die statistieken die blogspot bijhoudt. Nu ja, waarschijnlijk worden er heel wat meer statistieken bijgehouden, maar die mag ik natuurlijk niet zien. Die zijn bedoeld voor de programma's achter de blog die deze gegevens weer kunnen gebruiken om de lezers van specifieke reclameboodschappen te voorzien. En zo is de kans dat jij als lezer van deze blog Vitesses-shirt te koop krijgt aangeboden toch een stuk groter dan dat je reclame krijgt van een site die het je mogelijk maakt om zonder dat je IP zichtbaar wordt te surfen over het web.
Nu werd onlangs bekend dat Microsoft het in de nieuwe Internet Explorer 9 onmogelijk gaat maken om internetters te volgen. De vraag is echter of daar veel behoefte aan is. Het is al bijna vijftien jaar mogelijk om anoniem te surfen via een proxyserver. In de begintijd maakte ik daar zelf nog wel eens gebruik van, vooral omdat ik toch dacht te moeten voorkomen dat de Grote Broer ook naar mij keek. Inmiddels is echter ook bij mij de luiheid toegeslagen en wordt elke site die ik bezoek vriendelijk voorzien van mijn IP-adres. Dat geef ik in elk geval makkelijker weg dan mijn postcode waar soms winkels na een aankoop om vragen.
Het anoniem surfen is dus niet iets nieuws, maar iets wat al heel lang kan. En ik verdenk Microsoft er dan ook van dat ze zoiets alleen maar in Explorer inbouwen om even met de nieuwsberichten hierover een goede sier t maken. Zo iets van "kijk eens hoe Mircosoft met privacy bezig is". Want mensen die hier behoefte aan hebben, hebben al lang wegen gevonden om te voorkomen dat hun identiteit (in wezen dus hun IP-adres), bij de bezochte website bekend wordt. Sterker nog, die wegen zijn volgens mij ouder dan Internet Explorer, bestonden al in de tijd dat Netscape de browser was (en in Nederland good old Ilse de zoekmachine).
Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij ging ik in 1994 online. Internet was toen nog voor de "happy few" en voor mijn gevoel was het aantal particuliere gebruikers wereldwijd toen minder dan thans in enkel Nederland. Internet was bijna per definitie een verborgen wereld, waar het gevoel om je identiteit te beschermen eigenlijk nog afwezig was. Het web was zo anoniem dat de identiteit bijna beschermd leek, in een wereld waarin iedereen verschuild ging achter onherleidbare nicknames, foto's overzenden bijna een dag kostte en social media volkomen onbekend waren. Vaag herinner ik me nog wat contacten uit die tijd, contacten van over de hele wereld. Contacten die Facebook, Linkedin of Twitter nooit bereikt hebben en daarmee altijd anoniem gebleven zijn.
Maar die zucht naar anonimiteit die toen nog heerste, is volkomen verdwenen. We doen er helemaal niet moeilijk over als we overal bekend zijn. Sterker nog, we vinden het wel handig dat sites ons herkennen als we ze weer bezoeken. En het maakt ons toch niet uit als de blogschrijver weet dat we zijn blog hebben gelezen? Zelfs op chatsites waar we soms nog een beetje anoniem willen komen, accepteren we zonder enig probleem dat iemand wiens profiel we aanklikken meteen kan zien wie er geklikt heeft.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat een blog over privacy veel minder lezers trekt dan een blog over Vitesse. Want hoewel het aantal supporters van de Arnhemse voetbalclub de afgelopen jaren fors is gedaald, is het aantal groter dan het aantal internetters die zich wereldwijd nog zorgen lijken te maken over hun privacy.
Nu werd onlangs bekend dat Microsoft het in de nieuwe Internet Explorer 9 onmogelijk gaat maken om internetters te volgen. De vraag is echter of daar veel behoefte aan is. Het is al bijna vijftien jaar mogelijk om anoniem te surfen via een proxyserver. In de begintijd maakte ik daar zelf nog wel eens gebruik van, vooral omdat ik toch dacht te moeten voorkomen dat de Grote Broer ook naar mij keek. Inmiddels is echter ook bij mij de luiheid toegeslagen en wordt elke site die ik bezoek vriendelijk voorzien van mijn IP-adres. Dat geef ik in elk geval makkelijker weg dan mijn postcode waar soms winkels na een aankoop om vragen.
Het anoniem surfen is dus niet iets nieuws, maar iets wat al heel lang kan. En ik verdenk Microsoft er dan ook van dat ze zoiets alleen maar in Explorer inbouwen om even met de nieuwsberichten hierover een goede sier t maken. Zo iets van "kijk eens hoe Mircosoft met privacy bezig is". Want mensen die hier behoefte aan hebben, hebben al lang wegen gevonden om te voorkomen dat hun identiteit (in wezen dus hun IP-adres), bij de bezochte website bekend wordt. Sterker nog, die wegen zijn volgens mij ouder dan Internet Explorer, bestonden al in de tijd dat Netscape de browser was (en in Nederland good old Ilse de zoekmachine).
Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij ging ik in 1994 online. Internet was toen nog voor de "happy few" en voor mijn gevoel was het aantal particuliere gebruikers wereldwijd toen minder dan thans in enkel Nederland. Internet was bijna per definitie een verborgen wereld, waar het gevoel om je identiteit te beschermen eigenlijk nog afwezig was. Het web was zo anoniem dat de identiteit bijna beschermd leek, in een wereld waarin iedereen verschuild ging achter onherleidbare nicknames, foto's overzenden bijna een dag kostte en social media volkomen onbekend waren. Vaag herinner ik me nog wat contacten uit die tijd, contacten van over de hele wereld. Contacten die Facebook, Linkedin of Twitter nooit bereikt hebben en daarmee altijd anoniem gebleven zijn.
Maar die zucht naar anonimiteit die toen nog heerste, is volkomen verdwenen. We doen er helemaal niet moeilijk over als we overal bekend zijn. Sterker nog, we vinden het wel handig dat sites ons herkennen als we ze weer bezoeken. En het maakt ons toch niet uit als de blogschrijver weet dat we zijn blog hebben gelezen? Zelfs op chatsites waar we soms nog een beetje anoniem willen komen, accepteren we zonder enig probleem dat iemand wiens profiel we aanklikken meteen kan zien wie er geklikt heeft.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat een blog over privacy veel minder lezers trekt dan een blog over Vitesse. Want hoewel het aantal supporters van de Arnhemse voetbalclub de afgelopen jaren fors is gedaald, is het aantal groter dan het aantal internetters die zich wereldwijd nog zorgen lijken te maken over hun privacy.
Abonneren op:
Posts (Atom)